Working in The Big Apple - part III
Het is een gegeven: gewoontes uit Amerika waaien op een bepaald moment over naar Europa, denk aan Valentijnsdag. Ik vraag me echter serieus af waarom wij nu wel opgescheept zitten met Black Friday, in mijn ogen iets waar je als mensheid niet op zit te wachten. En dat Thanksgiving, een mooi gebruik en betekenisvolle dag voor de Amerikanen, bij ons nog niet is aangeslagen?
Het zal ongetwijfeld te maken hebben met commerciële belangen. Thanksgiving is van oorsprong een dag van dankzegging voor de zegeningen van de oogst en van het voorgaande jaar. Hoewel Thanksgiving historische wortels heeft in religieuze en culturele tradities, wordt het al lang gevierd als een algemene feestdag. Laat je niet afleiden door dat gedoe met die kalkoen. Thanksgiving is een door alle Amerikanen gerespecteerde feestdag waarop dankbaarheid en lekker eten met mensen die je liefhebt centraal staan. Zo simpel kan het zijn.
Het laatste stukje groen
En als je dan zoals ik toch in New York aan het werk bent, waarom dan ook niet een beetje de toerist uithangen? Aan de Hudson, aan de westkant van Manhattan, is drie jaar geleden het prachtige Little Island voor het publiek geopend. Een kunstmatig eiland en een openbaar park met verschillende gazons, paden en planten. Het heeft een klein podium en een amfitheater met ongeveer 700 zitplaatsen, ontworpen door de architecten van Heatherwick Studio. Deze van oorsprong Britse studio heeft eerder spraakmakende parken aangelegd, onder andere Nodeul Island in Seoul.
Little Island is niet zo groot zoals de naam al doet vermoeden. Het beslaat ongeveer 1 hectare en wordt ondersteund door 132 uit de kluiten gewassen potvormige structuren die ook wel tulpen worden genoemd. Van een afstand oogt het eiland als het laatste stukje groen uit een science fiction film. Little Island is een mooi voorbeeld van hoe je met een voorbij een voor de hand liggende bescheiden interventie in de openbare ruimte het verschil kan maken. Het ligt vlak bij het Meatpacking District, niet zo ver van het onvolprezen Whitney Museum en het begin van the High Line. Met een beetje beleid allemaal in een ruim dagdeel te doen.
Louis Vuitton XXXXXL
Er is geen volk ter wereld dat de cursus Leer nou eens groot denken collectief met succes heeft doorlopen. Groot, groter, het grootst is in Amerika eigenlijk altijd een understatement. Neem het gebouw van Louis Vuitton aan Fifth. Dat is omgetoverd tot een stapel koffers met de kenmerkende bruine printpatronen, stoere grepen, glimmend sluitwerk en een kloeke hoekafwerking. En dan denk je: dat levensgrote hang- en sluitwerk zal wel van plastic zijn. Nee hoor, gewoon RVS, helemaal zoals het hoort, maar dan maatje XXXXXL. Bizar. Er staan echter permanent zeker honderd mensen het gebouw te fotograferen en dan kun je niet anders concluderen dat het een sterk staaltje branding is dat continu the world wide over gaat. Een meme die zijn gelijke niet kent.
Music maestro, please!
Bezoek je New York, dan heeft ondergetekende twee tips voor muziekliefhebbers. Kijk of je kaartjes kan bemachtigen voor the Amateur Night in het legendarische Apollo Theater in Harlem. Dit jaar wordt deze talentenjacht voor het 90ste jaar (!) georganiseerd. Ooit werden hier Ella Fitzgerald, The Jacksons en andere grootheden ontdekt. De zaal is de jury en iedereen krijgt een bordje met aan de ene kant YASS!! en aan de andere kant BOO!!. Het publiek was bloedfanatiek en ik keek dan ook met grote verbazing toe hoe ongeveer de helft van de goedwillende artiesten in rap tempo op meedogenloze wijze werden afgeserveerd terwijl de bordjes met BOO!! zo ongeveer door de lucht vlogen. Maar als het ok of zelfs goed is, dan gaat het publiek ook helemaal uit hun knar. De historie van zwarte muziek zit hier in de muren. James Brown, Marvin Gaye maar ook Prince en Stevie Wonder speelden er graag.
Een andere must visit is the Blue Note Club in Greenwich Village, heilige grond voor jazzliefhebbers. Ondergetekende zag saxofonist Kenney Garrett (speelde onder andere met Miles Davis) met zijn kwartet een gloedvol optreden geven voor een volgepakte club waar iedereen – weliswaar hutje mutje – aan een tafeltje zit. And the band plays on terwijl serveersters soepel slalommend iedereen voorzien van een natje en een droogje. Na minder dan anderhalf uur is het gedaan en wordt iedereen met zachte hand naar buiten gemanoeuvreerd, bij voorkeur met een kleine detour langs de merchandising. Want Kenney speelt een uur later voor een volle tent met vers publiek gewoon nog een set. Zo gaat dat in The Big Apple, ook jazz is big business. Maar meer New York dan dit wordt het niet.
Dit blog is onderdeel van een serie verhalen. Lees Jeroen ook Jeroen zijn eerste blog Working in The Big Apple - part I en tweede blog Working in The Big Apple - part II.